Եղիա Տեմիրճիպաշյանը ժամանակի գրական բանավեճերում

Դարավերջին բորբոքված «վաղվան գրականության» շուրջ բանավեճում ևս գլխավոր թիրախներից մեկը դարձյալ Եղիա Տեմիրճիպաշյանն էր: Պատասխանելով նորերի կողմից հանդես եկող հոդվածագիրների /Ա. Անտոնյան, Հովհ. Գազանճյան, Արտ. Հարությունյան ևայլք/ ՝ նոր ժամանակի մեջ իր գործունեությանը տրվող աննպաստ գնահատականնրին, «Գրամարտ» վերնագրված հոդվածում նա կոչ էր անում չխեղաթյուրել իրականությունը, քանի որ ճիշտ ու արդարացի «գնահատումը գործունեության եթե ոչ անհրաժեշտ, այլ գոնե մեծ պայման մըն է»: Егия Темирчипашян в очередной раз стал одной из главных мишеней дискуссий о «литературе завтрашнего дня», бушевавших в конце века. Отвечая авторам выступающих на стороне нового покаления /А. Антонян, Ов. Газанчян, Арт. Арутюнян и др./, в статье «Грамарт» /«Литературное сражение»/ призвал не искажать действительность, ибо правильная и справедливая оценка деятельности писателя является если не необходимым, то, по крайней мере, важным условием. Yeghia Temirchipashyan was once again one of the main targets in the debate about the “literature of tomorrow” that raged at the end of the century. Answering the new article writers /A. Antonyan, Hovh. Gazanchyan, Art. Harutyunyan and others/, in the article titled “Literature”, he urged not to distort reality, “because a correct and fair assessment of the writer’s activity is, if not necessary, then at least an important condition”.