Piotr Zaremba (1910–1993). Biography to be unveiled

Piotr Zaremba (1910–1993) byl pierwszym powojennym prezydentem Szczecina, urbanistą i planistą o miedzynarodowej slawie, rowniez autorem fascynujących wspomnien dotyczących pierwszych lat powojennych. Byl tez zwyciezcą kilku plebiscytow, specyficznej zabawy wienczącej koniec poprzedniego wieku. Werdyktem uczestnikow zostal uznany za „szczecinianina stulecia” i „Pomorzanina stulecia”. Zadziwia wiec brak obszernej biografii bylego rektora Politechniki Szczecinskiej i jednego ze wspoltworcow Uniwersytetu Szczecinskiego, choc byloby to opracowanie dające wspolczesnym niemalą wiedze na temat istotnych problemow XX-wiecznej historii. Nie tylko regionalnej, ale ogolnopolskiej i europejskiej. Poprzez omowienie wybranych wątkow: rodzinnego, urbanistycznego i politycznego, autor artykulu stara sie pokazac z jednej strony bogactwo materialu źrodlowego wiązącego sie z zyciorysem Piotra Zaremby, z drugiej zaś mozliwośc wieloaspektowego oświetlenia poszczegolnych jego fragmentow. Stara sie w wiekszym stopniu mnozyc pytania, niz udzielac ostatecznych odpowiedzi. Aby te sie pojawily niezbedna jest obszerna ksiązka biograficzna. W drugiej cześci tekst stawia sobie wiec za cel przeanalizowanie przyczyn, dla ktorych powazny namysl biograficzny w odniesieniu do Piotra Zaremby nie istnieje, pomimo tego, ze jest on dla Szczecina i Pomorza Zachodniego postacią emblematyczną. Autor śledzi takze, czy badany przypadek jest czymś wyjątkowym dla zachodniopomorskiej biografistyki, charakteryzując stan pisarstwa biograficznego w odniesieniu do osob istotnych dla powojennej historii regionu. Wydaje mi sie to pytaniem szczegolnie uzasadnionym w sytuacji, kiedy biografistyka – po latach zaniedban w tym obszarze – staje sie w Polsce od pewnego czasu niezwykle popularnym gatunkiem piśmiennictwa historycznego, dającym historykom mozliwośc wyjścia ze swoim przekazem daleko poza krąg wyznaczany przez środowiska akademickie. Artykul opiera sie na szerokiej kwerendzie archiwalnej, odnosząc sie nierzadko do dokumentacji niebedącej jak dotąd w obiegu naukowym.