„Hee Haw”. Performanse śpiewu i tekstów songów Nicka Cave’a z formacją The Birthday Party na płycie The Birthday Party (1980)

Forum Poetyki Pub Date : 2022-08-11 DOI:10.14746/fp.2022.27.34891

Paweł Tański

{"title":"„Hee Haw”. Performanse śpiewu i tekstów songów Nicka Cave’a z formacją The Birthday Party na płycie The Birthday Party (1980)","authors":"Paweł Tański","doi":"10.14746/fp.2022.27.34891","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"W artykule podjęto próbę interpretacji aspektów performatywnych śpiewu i tekstów piosenek Nicka Cave’a oraz autorstwa gitarzysty Rowlanda Stuarta Howarda (1959–2009), a także Micka Harveya, Vincenta Eugene’a Craddocka (znanego jako Gene Vincent) i Billa Davisa (właściwie: William Douchette) z albumu śpiewającego pianisty z grupą The Birthday Party The Birthday Party (1980). Studium, wpisując się w nurt rock song lyrics studies, jest recepcyjnym śladem i refleksją nad początkami drogi twórczej wybitnego autora tekstów piosenek oraz kompozytora muzyki rockowej i wokalisty, obdarzonego interesującym głosem. Teza prezentowanej pracy jest następująca: pochodzący z Australii wokalista od pierwszych nagrań z zespołem The Boys Next Door (płyta Door, Door z roku 1979) pisze utwory o miłości, bólu i samotności, a przede wszystkim każdy kolejny krążek autora Into My Arms to zapis doświadczenia tęsknoty, nie inaczej jest zatem i w przypadku omawianego tutaj albumu, który wyraża żal i smutek – uczucia autora/piosenkarza, „ja” opowiadającego/śpiewającego, persony tekstowo-muzycznej, czy inaczej mówiąc – piosenkowego podmiotu performatywnego. Śpiew Nicka Cave’a można określić jako metaforę habitusu punkowych miniatur piosenkowych, będących tekstowymi i głosowymi ekspresjami buntu, w których dominuje ironia, konstytutywną zasadą poetyki tych utworów zaś jest groteska.","PeriodicalId":344859,"journal":{"name":"Forum Poetyki","volume":"20 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"2022-08-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Forum Poetyki","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.14746/fp.2022.27.34891","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}

引用次数: 0

Abstract

W artykule podjęto próbę interpretacji aspektów performatywnych śpiewu i tekstów piosenek Nicka Cave’a oraz autorstwa gitarzysty Rowlanda Stuarta Howarda (1959–2009), a także Micka Harveya, Vincenta Eugene’a Craddocka (znanego jako Gene Vincent) i Billa Davisa (właściwie: William Douchette) z albumu śpiewającego pianisty z grupą The Birthday Party The Birthday Party (1980). Studium, wpisując się w nurt rock song lyrics studies, jest recepcyjnym śladem i refleksją nad początkami drogi twórczej wybitnego autora tekstów piosenek oraz kompozytora muzyki rockowej i wokalisty, obdarzonego interesującym głosem. Teza prezentowanej pracy jest następująca: pochodzący z Australii wokalista od pierwszych nagrań z zespołem The Boys Next Door (płyta Door, Door z roku 1979) pisze utwory o miłości, bólu i samotności, a przede wszystkim każdy kolejny krążek autora Into My Arms to zapis doświadczenia tęsknoty, nie inaczej jest zatem i w przypadku omawianego tutaj albumu, który wyraża żal i smutek – uczucia autora/piosenkarza, „ja” opowiadającego/śpiewającego, persony tekstowo-muzycznej, czy inaczej mówiąc – piosenkowego podmiotu performatywnego. Śpiew Nicka Cave’a można określić jako metaforę habitusu punkowych miniatur piosenkowych, będących tekstowymi i głosowymi ekspresjami buntu, w których dominuje ironia, konstytutywną zasadą poetyki tych utworów zaś jest groteska.

查看原文