Przymioty osoby ludzkiej w centrum procesu resocjalizacji – perspektywa osiągnięć wychowawczo-dydaktycznych

Abstract

U podstaw analiz znajduje się teza: nie ma wychowania bez koncepcji człowieka, także nie ma resocjalizacji bez przyjęcia koncepcji człowieka. Przyjęcie koncepcji człowieka warunkuje cele, treści, metody, formy i rzutuje na efekty wychowawczo-dydaktyczne. Powstaje więc pytanie: jaką koncepcję człowieka przyjąć w perspektywie osiągania pełni człowieczeństwa. Powstaje pytanie: W czym wyraża się fenomen osoby? Marian Nowak, rozpatrując fenomen osoby, sens i znaczenie istnienia osobowego w świetle interpretacji R. Guaraliniego, stawia dwa zasadnicze pytania: co to jest osoba? Udziela na nie odpowiedzi: „Osoba jest istnieniem uformowanym na podstawach wewnętrzności, zdeterminowanym przez ducha i działającym w duchu”. Drugie pytanie brzmi: Kto to jest osoba? Odpowiedź brzmi: „osoba to „ja” tzw. istnienie uformowane, wewnętrznie twórcze, jeśli jest w sobie i dysponuje sobą”. W kontekście tematu przedstawionego opracowania na uwagę zasługują przymioty osoby: godność, rozumność, mądrość, wolność, odpowiedzialność, zdolność do miłości i transcendencji. Umieszczanie ich w centrum procesu resocjalizacji implikuje uczynienie z nich zadań, treści, efektów tego procesu. Poniżej dokonana zostanie skrótowa analiza przymiotów osoby w aspekcie powyżej wskazanych elementów procesu resocjalizacji.