Konstanty Łubieński i Stanisław Stomma wobec problemu nowelizacji konstytucji PRL w 1976 r.

Abstract

W 1976 r. władze PRL doprowadziły do nowelizacji konstytucji, wpisując do niej zasadę przewodniej roli partii komunistycznej i sojusz ze Związkiem Sowieckim. Jedynym posłem na Sejm, który nie poparł poprawek, był działacz środowiska „Znak”, Stanisław Stomma. Pozostali czterej parlamentarzyści z jego koła poprawki poparli. Celem artykułu jest analiza najlepiej egzemplifikujących rozłam w środowisku „Znak” postaw Konstantego Łubieńskiego i Stanisława Stommy. Stąd też badaniu zostały poddane ich droga życiowa i motywacje, które skłoniły ich do podjęcia decyzji w sprawie poparcia nowelizacji, oraz konsekwencje tego dla nich i całego środowiska. Zostaną one rozpatrzone w kontekście konfliktu w środowisku „Znak” przez pryzmat politycznego realizmu, ideowości i oportunizmu.