„Szara Eminencja czarnogórskiej sceny politycznej – Milo Djukanović“

Abstract

CEL NAUKOWY: Artykuł stanowi drugi z cyklu, poświęcony karierze i działalności politycznej Milo Djukanovića. O ile w pierwszej części opisane zostały lata młodości polityka, jego dojście do władzy i realizacja celu, jakim było doprowadzenie Czarnogóry do niezależności państwowej od Serbii, tak kolejna część odsłania kulisy sławy polityka, jego powiązania biznesowe i nie zawsze przychylnie odbieraną działalność na rzecz państwa. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Przełomowym momentem w karierze Milo Djukanovića był rok 1997. Śmiałość, na jaką wówczas się zdobył, sprzeciwiając Miloševićovi, pokazała, że nie ma sobie równych. Djukanović, architekt Czarnogóry poprowadził ją ku wolności, politycznie i gospodarczo dystansując od Serbii. PROCES WYWODU: Milo Djukanović, wielokrotny premier, prezydent Czarnogóry znany z ciętej riposty, skrupulatny, inteligentny, zyskał przydomek ”Milošević w garniturze od Armaniego”. Stawiający granice w relacjach z Rosją, nie dopuszczający do ingerencji Serbii w sprawy państwa, dopilnował by Czarnogóra, w 2017 roku znalazła się w NATO i weszła na drogę zaawansowanych negocjacji akcesyjnych z UE. Oskarżany przez opozycję o oszustwa wyborcze, autorytarne rządy, wywieranie nacisków, mafijne powiązania, nazywany faszystą, przeciwnikiem Cerkwii sprawować będzie funkcje głowy państwa do 2023 roku. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Bez względu na to, co zarzuca się Djukanovićovi, jego wcześniejsze zasługi położone dla narodu i państwowości Czarnogóry, przysłaniają obraz skorumpowanego polityka. Fakt, że Djukanović i jego partia (DPS), w trakcie ostatnich wyborów parlamentarnych, po raz pierwszy od trzydziestu lat ponieśli klęskę, nie oznacza, że skończyła się „Era Djukanovića”. Nastał czas starcia, w którym do głosu, tym razem doszło kolejne już, młodsze pokolenie, w osobach m.in. Aleksy Bečića, czy Dritana Abazovića. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Polityczne trzęsienie ziemi, nowe „zbliżenie z Serbią”, zawrotne tempo zmian personalnych, nieporównywalne do żadnego z państw, które przeszły transformację polityczną i gospodarczą po upadku komunizmu w Europie Środkowo-Wschodniej nie wróżą niczego dobrego. Mogą negatywnie odbić się na bezpieczeństwie wewnętrznym państwa, negocjacjach z UE i walce z pandemią.