Kwerenda historyczna do kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Jakuba apostoła w Szadku

Abstract

Zniszczony przez Krzyżaków w 1331 r. kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Jakuba Apostoła został szybko odbudowany, zapewne w wersji drewnianej. Konsekrowano go już po 4 latach w 1335 r. W nadanej mu wówczas postaci przetrwał nieco ponad 100 lat, gdyż w latach 1438–1448 nastąpiła budowa kościoła murowanego. W 1451 r. został ozdobiony malowidłami Jana z Wrocławia. W latach 1481–1487 trwały prace wokół bryły kościoła. W 1551 r. proboszcz ks. Rafał Wargawski pokrył dachem na swój koszt kościół w Szadku. Wiek XVII to czasy rządów w Szadku jako starostów rodziny Wierzbowskich herbu Jastrzębiec i traktowanie kościoła jako rodowej nekropolii rodowej. Brak remontów spowodował później wiele zniszczeń w bryle kościoła, którego stan naprawił dopiero proboszcz ks. Michał Zdzienicki w 1788 r. Rok 1802 przyniósł chyba najgorszą po 1331 r. katastrofę kościoła w Szadku. Pożar zniszczył wtedy dach i wieżę, gdyż pozostały tylko mury i sklepienie. Prowizoryczny dach gontowy nie dopuścił do całkowitego zniszczenia świątyni. Jej odbudowa nastąpiła w 1868 r., po której zmienił się zewnętrzny architektoniczny wygląd kościoła. Kolejne remonty kościoła odbyły się w latach 1923–1924 i 1969–1971, ale nie zmieniły one już jego zewnętrznego wyglądu.