Historyczne centrum Uniejowa w kontekście rozwoju funkcji uzdrowiskowej – rola i znaczenie

Abstract

Uniejów stoi w obliczu ważnych przemian. Realizacja nowoczesnej infrastruktury uzdrowiskowo-rekreacyjnej i uzyskanie statusu uzdrowiska niosą ze sobą ogromne możliwości rozwojowe. Faktyczny rozwój dotyczy jednak tylko nowych terenów. Tymczasem, jak wykazują badania, układy przestrzenne o podwójnej, miejsko-zdrojowej tożsamości doskonale się dopełniają, gdy miasto obsługuje ruch turystyczny, a zespół zdrojowy pełni funkcje uzdrowiskowe. Warunkiem koniecznym dla zaistnienia takiej relacji jest atrakcyjność turystyczna obszarów miejskich, która wyraża się m.in. obecnością wyraźnego genius loci, harmonijną, zwartą zabudową z cechami unikatowości oraz atrakcyjnością przestrzeni publicznych. Autorka artykułu koncentruje się na ocenie atrakcyjności przestrzennej (morfologicznej) Uniejowa pod kątem jego przydatności dla potrzeb turystyki. Badania obejmują: analizę rozwoju przestrzennego, analizę in situ, analizę struktury zabudowy oraz ocenę atrakcyjności przestrzeni publicznych, zrealizowaną w postaci „krzywej wrażeń” (badanie objęło główne przestrzenie publiczne miasta, łączące zespół miejski z zespołem termalnym). Efektem prac jest próba wskazania komponentów atrakcyjności zespołu miejskiego Uniejowa oraz głównych przeszkód w jego aktywizacji turystycznej.