Otwartość posthumanizmu (wprowadzenie)

Abstract

Większość z prezentowanych w niniejszym tomie tekstów dokumentuje IX edycję Łódzkich Warsztatów Filozoficznych poświęconych zagadnieniom posthumanizmu, zwłaszcza zaś relacji tego nurtu do tradycji humanizmu. Niewątpliwie, przedrostek postjuż od dawna funkcjonuje jako niezwykle poręczne narzędzie etykietowania, względnie (auto)identyfikacji rozmaitych stanowisk w ramach humanistycznego dyskursu (patrz: poststrukturalizm, postmodernizm, postkolonializm, postfeminizm, czy wreszcie postgenderyzm). Nie może więc dziwić, że przyzwyczajony do tego rodzaju zabiegów współczesny humanista na dobre oswoił się już z wyrazem posthumanizm. Zarazem jednak funkcjowanie tego terminu zarówno w akademickim dyskursie, jak i poza nim, jest nacechowane pewną pojęciową konfuzją. Z jednej strony bowiem posthumanizmowi nadaje się status ogólnej, zbiorczej kategorii, określając tym mianem wszelkie próby krytycznego przemyślenia tradycji humanizmu, wyrastające z przeświadczenia o jej nieprzystawalności do realiów współczesności. W ten sposób pod wspólnym szyldem umieszcza się rozmaite, nie zawsze dające się uzgodnić perspektywy badawcze i stanowiska, jak posthumanizm, transhumanizm, antyhumanizm, neohumanizm, czy wreszcie metahumanizm. Z drugiej strony, równie wyraźna jest tendencja do