Bezpieczeństwo i skuteczność protokołu wenetoklaks–rytuksymab u chorej na przewlekłą białaczkę limfocytową leczonej uprzednio inhibitorem BTK

Abstract

Wenetoklaks, bedący inhibitorem BCL2, stosowany w skojarzeniu z rytuksymabem jest skuteczny w leczeniu przewleklej bialaczki limfocytowej (CLL), zarowno z del(17p) i/lub mutacją TP53 , jak i bez tych nieprawidlowości. W artykule zaprezentowano przypadek 50-letniej chorej, u ktorej w wieku 34 lat rozpoznano CLL i ktorą z tego powodu leczono wieloma liniami chemioimmunoterapii, w tym zawierającymi fludarabine. W ostatnim okresie chora otrzymywala inhibitor kinazy tyrozynowej Brutona — ibrutynib. Po 52 miesiącach odpowiedzi na ibrutynib u chorej doszlo do progresji choroby z obecnością objawow ogolnych i z ewolucją klonalną pod postacią nowej del(17p). Chorą zakwalifikowano do leczenia wenetoklaksem, stosowanym przez 2 lata od 1. dnia 1. cyklu w dawce 400 mg/dobe, po wcześniejszym 5-tygodniowym stopniowym zwiekszaniu dawki, w skojarzeniu z rytuksymabem, stosowanym przez pierwsze 6 miesiecy leczenia. Pierwsze miareczkowanie wenetoklaksu przerwano przy dawce 50 mg/dobe ze wzgledu na gorączke i neutropenie 3. stopnia. Po wykluczeniu transformacji Richtera i potencjalnych zakazen w trakcie kolejnego miareczkowania wenetoklaksu stosowano krotkodzialający czynnik wzrostu granulocytow (G-CSF) i leki przeciwgorączkowe. Bez powiklan klinicznych osiągnieto dawke docelową i rozpoczeto leczenie rytuksymabem. W wyniku zastosowanego leczenia uzyskano ustąpienie limfadenopatii i objawow ogolnych oraz istotną poprawe parametrow morfologii krwi obwodowej. Chora kontynuuje leczenie. Podsumowując, zastosowanie protokolu wenetoklaks–rytuksymab jest skuteczne, rowniez u chorych po wielu liniach leczenia i u chorych z del(17p). Odpowiedź na leczenie jest szybka, niemniej w pierwszym okresie leczenia mogą wystepowac dzialania niepoządane, takie jak neutropenia. Zasadne moze byc rownoczesne stosowanie G-CSF w celu umozliwienia szybkiego osiągniecia dawki docelowej wenetoklaksu.