{"title":"Ocena sytuacji rozwojowej i funkcjonalnej stacji narciarskich - przykład polskich Karpat","authors":"K. Krzesiwo","doi":"10.24917/20801653.353.16","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"Celem artykułu jest próba dokonania oceny sytuacji rozwojowej i funkcjonalnej 19 stacji narciarskich polskich Karpat. Do osiągnięcia celu pracy przeprowadzono analizę porównawczą zdolności przewozowej urządzeń wyciągowych i liczby miejsc noclegowych w 2012 i 2020 roku w badanych stacjach narciarskich oraz posłużono się klasyfikacją miejscowości ze względu na długość pobytu turystów, wskaźnikiem określającym miejsce turystyki w strukturze funkcjonalnej miejscowości, wskaźnikiem przedstawiającym możliwości recepcyjne miejscowości w sezonie zimowym i wskaźnikiem ukazującym miejsce turystyki narciarskiej w strukturze funkcji turystycznej stacji narciarskiej. W polskich Karpatach następuje jakościowy rozwój infrastruktury narciarskiej. W latach 2012–2020 pod względem zagospodarowania dla narciarstwa zjazdowego najbardziej rozwinęły się Szczyrk, Białka Tatrzańska, Krynica i Tylicz. Największy przyrost miejsc noclegowych miał miejsce w podhalańskich stacjach narciarskich, w szczególności w Zakopanem, Białce Tatrzańskiej i Bukowinie Tatrzańskiej. Wydzielono także dziewięć grup miejscowości, różniących się stopniem wyposażenia w bazę narciarską, poziomem rozwoju bazy noclegowej, specyfiką czasową ruchu turystycznego w sezonie zimowym oraz relacjami funkcjonalnymi z miejscowościami turystycznymi położonymi w ich sąsiedztwie. Wśród nich pierwszoplanowe miejsca zajmują: Zakopane, Krynica, Szczyrk, Wisła, Białka Tatrzańska i Bukowina Tatrzańska.","PeriodicalId":22280,"journal":{"name":"Studies of the Industrial Geography Commission of the Polish Geographical Society","volume":"48 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"2021-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"2","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Studies of the Industrial Geography Commission of the Polish Geographical Society","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.24917/20801653.353.16","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}
引用次数: 2
Abstract
Celem artykułu jest próba dokonania oceny sytuacji rozwojowej i funkcjonalnej 19 stacji narciarskich polskich Karpat. Do osiągnięcia celu pracy przeprowadzono analizę porównawczą zdolności przewozowej urządzeń wyciągowych i liczby miejsc noclegowych w 2012 i 2020 roku w badanych stacjach narciarskich oraz posłużono się klasyfikacją miejscowości ze względu na długość pobytu turystów, wskaźnikiem określającym miejsce turystyki w strukturze funkcjonalnej miejscowości, wskaźnikiem przedstawiającym możliwości recepcyjne miejscowości w sezonie zimowym i wskaźnikiem ukazującym miejsce turystyki narciarskiej w strukturze funkcji turystycznej stacji narciarskiej. W polskich Karpatach następuje jakościowy rozwój infrastruktury narciarskiej. W latach 2012–2020 pod względem zagospodarowania dla narciarstwa zjazdowego najbardziej rozwinęły się Szczyrk, Białka Tatrzańska, Krynica i Tylicz. Największy przyrost miejsc noclegowych miał miejsce w podhalańskich stacjach narciarskich, w szczególności w Zakopanem, Białce Tatrzańskiej i Bukowinie Tatrzańskiej. Wydzielono także dziewięć grup miejscowości, różniących się stopniem wyposażenia w bazę narciarską, poziomem rozwoju bazy noclegowej, specyfiką czasową ruchu turystycznego w sezonie zimowym oraz relacjami funkcjonalnymi z miejscowościami turystycznymi położonymi w ich sąsiedztwie. Wśród nich pierwszoplanowe miejsca zajmują: Zakopane, Krynica, Szczyrk, Wisła, Białka Tatrzańska i Bukowina Tatrzańska.