Włamania i kradzieże jako regulator relacji społecznych

Abstract

Wlamania do dzialkowych domkow, ktorych apogeum mialo miejsce w latach 80 i 90 XX wieku, są waznym zjawiskiem w relacjach lączących lokalnych mieszkancow miejscowości letniskowych z wlaścicielami tzw. drugich domow. W niniejszym artykule dokonuje proby interpretacji tego zjawiska z punktu widzenia antropologii ekonomicznej, pokazując jakie znaczenia przypisują owym wlamaniom obie strony, jakie mogly byc motywacje zlodziei, jakie znaczenie mial kulturowy i spoleczny kontekst tych zdarzen. Proponuje interpretacje, w ktorej wlamania i kradzieze stają sie dzialaniami pozwalającymi na przebudowanie nierownych relacji spolecznych, odbierając silniejszej grupie poczucie sprawczości i niezalezności. Kradzieze zniknely wraz ze zmianami spolecznymi, ktore sprawily, ze dzialkowicze nie są juz postrzegani jako elita, lepiej sytuowana, lepiej wyksztalcona i dysponująca bogatszym kapitalem spolecznym.