Udział duchowieństwa katolickiego w życiu politycznym i społecznym Polski w latach 1918–1939 na przykładzie diecezji włocławskiej

W okresie zaborów duchowieństwo katolickie zawsze współpracowało z narodem. Kiedy więc Polska odzyskała w 1918 r. niepodległość, czynnie włączało się w kształtowanie życia społecznego i politycznego kraju, wzywało do jedności i zgody oraz uświadamiało o konieczności budowania kraju w oparciu o katolicką naukę Kościoła. W tym miejscu należy dodać, że Papież Benedykt XV już 15 października 1918 r. skierował specjalne orędzie do Polaków, a 24 października 1918 r. list apostolski do Episkopatu Polski2. Przedtem, bo 25 kwietnia 1918 r., Stolica Apostolska naznaczyła dla Polski wizytatora apostolskiego w osobie protonotariusza apostolskiego ks. Achillesa Ratti (późniejszego Papieża Piusa XI)3. Jedną z największych diecezji po odzyskaniu przez Polskę niepodległości była diecezja kujawsko-kaliska, później włocławska4. Stąd biskup włocławski Stanisław