Tomy edytorskie jako poszerzanie obrazu oświecenia (Wincenty Ignacy Marewicz, ""Zbiory poetyckie"", oprac. i wstęp Anna Petlak, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2018)

Badacze oświecenia, prowadząc naukowy dialog z XVIII stuleciem, formują obraz rozwoju epoki poprzez ustalanie jej tendencji, odczytywanie problemów i zadań literatury, hierarchizację funkcji oraz kształtu utworów, analizowanie ich intertekstualnych więzi. Podstawę działań badawczych stanowi odczytywanie dzieł jako klucza do poznawania tych czasów. Współczesny dialog znawców oświecenia z epoką ma charakter otwarty, jest dyskusją stale wzbogacaną, poszerzającą wiedzę o wieku świateł. Znaczącą rolę w tym procesie uaktualniania panoramy epoki odgrywają tomy edytorskie. Wagę tej roli łączymy z naukową funkcją edycji odkrywających teksty zapomniane, zaginione bądź stanowiących wznowienie – krytyczne wydania dzieł już znanych. Jednak największe znaczenie dla historii literatury mają edycje monograficzne. Zdaniem badacza problematyki edytorstwa naukowego, to właśnie edycje monograficzne utworów zebranych danego pisarza „umożliwiają podjęcie nowych prac, wyznaczają kierunki zainteresowań, inspirują, a nawet prowokują”2. Sygnalizował to wcześniej wielokrotnie Zbigniew Goliński na zebraniach naukowych Pracowni Historii Literatury Oświecenia Instytutu Badań Literackich PAN, odbywających się początkowo we Wrocławiu i w Warszawie, a następnie w Zakładzie Edytorstwa