OBSZAR O W PEŁNI WYKSZTAŁCONEJ ZWARTEJ STRUKTURZE FUNKCJONALNO-PRZESTRZENNEJ W ŚWIETLE OBOWIĄZUJĄCYCH I NOWELIZOWANYCH PRZEPISÓW USTAWY O PLANOWANIU I ZAGOSPODAROWANIU PRZESTRZENNYM

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniuprzestrzennym w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy uwzględniasię bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę. Określenie obszaru o w pełni wykształconej strukturzefunkcjonalno-przestrzennej jest jednym z kluczowych elementów ww. bilansu. Obowiązujące przepisynie regulują metodyki jego wyznaczania. Konsekwencją przyjmowania różnych założeń jego określania sąznaczne różnice w ostatecznym zasięgu tego obszaru i nieporównywalność otrzymanych wyników. Próbęuregulowania tych kwestii podjęto w procedowanej nowelizacji ww. ustawy. Zgodnie z proponowanymizmianami obszar o w pełni wykształconej strukturze funkcjonalno-przestrzennej zastąpi obszar uzupełnieniazabudowy. W artykule skonfrontowano efekty proponowanych regulacji z obecnie obowiązującymiprzepisami w tym zakresie. Oceniono ich wpływ w przeciwdziałaniu rozpraszania zabudowy, wskazano napraktyczne problemy ich wyznaczania oraz zaproponowano uszczegółowienie prawa w omawianej tematyce.