Tarçının deneysel olarak indüklenen diyabetli sıçanların akciğer dokusunda VEGF ve NF-κB immünoreaksiyonu üzerindeki etkileri

Amaç: Diabetes mellitus, insülin eksikliği veya direncinin neden olduğu hiperglisemi olarak tanımlanan metabolik bir hastalıktır. Çalışmalarda artan kanıtlar, akciğerin diyabetik komplikasyonların hedefi olduğunu göstermiştir. Geleneksel tıp teorilerine göre tarçın, şeker hastaları için destekleyici bir tedavi yöntemi olarak kabul edilmektedir. Bu çalışmanın amacı, tarçının streptozotosin ile indüklenen deneysel diyabetik sıçanların akciğer dokusunda VEGF ve NF-κB'nin immünohistokimyasal ekspresyonu üzerindeki etkisini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Otuz iki erkek sıçan rastgele dört gruba ayrıldı: Diyabet, Diyabet + tarçın, Tarçın ve Kontrol. VEGF ve NF-κB'nin akciğer dokusunda immünohistokimyasal ekspresyonu, streptavidin-biotin kompleksi kullanılarak belirlendi. Bulgular: Tarçın uygulamasının tek başına akciğer dokusunda VEGF ekspresyonunu değiştirmezken, diyabet grubunda tarçın uygulaması ile azalmış VEGF ekspresyonunun arttığı belirlendi. Gruplardaki immün boyama incelendiğinde, kontrol ve tarçın grupları arasında NF-κB immünreaksiyonu açısından bir fark gözlenmedi. Dikkat çekici bir bulgu olarak, diyabetik grubun akciğer dokusunda güçlü pozitif NF-κB reaksiyonları vardı. Ayrıca diyabet+cinnamom grubunda zayıf pozitif NF-κB reaksiyonu tespit edildi. Sonuç: Sonuç olarak bizim çalışmamızda tarçın diyabetin neden olduğu NF-κB ekspresyonundaki artışın azalmasına, azalmış VEGF ekspresyonunun ise artmasına neden olmuştur. Sonuç olarak, bu çalışmanın diyabete bağlı olarak akciğer dokusunda meydana gelebilecek olası sitokin mekanizması değişikliklerinin anlaşılmasında ve tedavi yöntemlerinin geliştirilmesinde faydalı olacağı kanaatindeyiz.