Judgment of the Court of Appeal in Szczecin of 7 June 2022 (II AKa 75/21)

Zdarzenie zarzucone i przypisane oskarżonej oraz to objęte postanowieniem prokuratora z dnia 23 czerwca 2016 r. o umorzeniu śledztwa, de facto, stanowi ten sam czyn, a różnice w jego opisach i w konsekwencji w kwalifikacji prawnej, wynikają wyłącznie z tego, że w opisach tych wyeksponowano różne, aczkolwiek tylko niektóre okoliczności tego samego zachowania T.W. Czyniąc te spostrzeżenia, oczywiście nie sposób nie zauważyć, że wspomniane postanowienie prokuratora z dnia 23 czerwca 2016 r. zostało wydane w fazie in rem prowadzonego wówczas postępowania przygotowawczego. Rzecz jednak w tym, że nie zostało ono wzruszone przez prokuratora poprzez zastosowanie instytucji przewidzianej w art. 327 § 1 kpk, a to, jak przekonuje utrwalone w tym zakresie orzecznictwo Sądu Najwyższego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., V KK 416/07, OSNKW 2008, nr 5, poz. 36, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2008 r., V KK 252/08, OSNwSK 2008, nr 1, poz. 1992, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., I KZP 21/09, OSNKW 2010, nr 1, poz. 1, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2009 r., V KO 78/09, LEX nr 608808) oraz sądów powszechnych (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lipca 2011 r., II AKz 416/11, LEX nr 1102930, wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 13 listopada 2013 r., IV Ka 67/13, LEX nr 1715357, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 lutego 2019 r., II AKa 6/19, LEX nr 2682521) oznacza, że po prawomocnym umorzeniu postępowania, do którego to doszło na podstawie postanowienia z dnia 23 czerwca 2016 r., oskarżyciel publiczny bezpowrotnie utracił możliwość oskarżenia T.W. o czyn polegający na przywłaszczeniu prawa własności, które przysługiwało S.K. do połowy nieruchomości znajdującej się M. w Portugalii. W konsekwencji również i Sąd Okręgowy utracił możliwość, a precyzując, nie był uprawniony do wydania orzeczenia rozstrzygającego o sprawstwie i winie T.W. w zakresie wspomnianego czynu. Skoro to jednak uczynił, to taka sytuacja materializuje bezwzględną przyczynę odwoławczą, u podstaw której pozostaje ujemna przesłanka procesowa przewidziana, bądź to w art. 17 § 1 pkt 7 kpk.