Samoocena głosu w świetle analizy akustycznej – studia przypadków

Celem artykułu jest porównanie wyników subiektywnej i obiektywnej oceny głosu studentów podyplomowych studiów Kształcenie głosu i mowy Uniwersytetu SWPS w Warszawie. Materiał badawczy składa się z nagrań głosów studentów oraz kwestionariuszy Voice Handicap Index (VHI) uzyskanych na początku i na końcu nauki. Wybrano pięć studiów przypadku: trzech studentek, które zostały poddane obserwacji długoterminowej (dwa lub trzy semestry nauki), tak by pokazać różne układy zależności zachodzące między oceną subiektywną a obiektywną, oraz dwóch studentek, dla których porównano wyniki kwestionariusza VHI, gdzie odstęp między pomiarami wynosił trzy tygodnie. Zestawienie wyników oceny subiektywnej i obiektywnej wskazało różny stopień ich zgodności. W szczególności w przypadku nr 2 suma punktów w VHI wzrosła po trzech semestrach nauki o niemal 100% (co oznaczałoby dużą niesprawność głosu i kwalifikowało osobę do pilnej konsultacji foniatrycznej), podczas gdy analiza akustyczna nie odzwierciedliła takiej zmiany. Rozbieżności między wynikami uzyskanymi za pomocą obu metod prowadzą do wniosku, że narzędzia obiektywnej i subiektywnej oceny powinny być stosowane łącznie, najlepiej z innymi metodami badania głosu, tak by jego ocena była możliwie kompleksowa. Przy interpretacji wyników kwestionariusza VHI należy brać pod uwagę wpływ czynników psychicznych. Wzrost świadomości następujący w procesie nauczania emisji głosu w powiązaniu z perfekcjonizmem i krytycyzmem może prowadzić do pogorszenia postrzegania jakości głosu przez badanego.