Między kiczem a nieczystością.

Artykuł prezentuje zabiegi stylistyczne, składające się na całokształt świata przedstawionego zawartego w poematach prozą Tadeusza Micińskiego, które akcentują szeroko rozumianą estetykę brzydoty. Szczególną uwagę zwraca na bipolarność tej koncepcji, na której jednym biegunie estetyki znajdują się różnorodne obrazy nieczystości: brud, tortury, zgnilizna. Na drugim biegunie pojawia się estetyka kiczu – unaocznienie „sztucznych rajów”. Z syntezy tych dwóch estetyk tworzy się kategoria pośrednia: „kicz onirycznej makabry”.