Przestrzeń sakralna i komunikacyjna w studiach osadniczych nad wczesnym średniowieczem. Uwagi wstępne

Badania nad wymiarem sakralnym procesów osadniczych mają w nauce polskiej dość długą tradycję. Nowocześnie pojęte studia osadnicze powinny obejmować całość zjawisk przestrzennych odzwierciedlających różne kategorie aktywności ludzkiej w środowisku przyrodniczym, które związane są przede wszystkim z zasiedlaniem, gospodarką, komunikacją i sferą duchową. Aspekt sakralny bywa coraz częściej uwzględniany w analizach wczesnośredniowiecznego osadnictwa, co zresztą zgadza się z założeniem o komplementarności przestrzeni realnej i percepcyjnej. Autorzy prezentują rozwój dociekań nad wczesnośredniowieczną przestrzenią sakralną i komunikacyjną, który jest ważnym elementem prac badawczych prowadzonych w toruńskim Instytucie Archeologii. W tekście będącym jedynie prolegomeną dla dalszych dociekań, została unaoczniona potrzeba prowadzenia rozbudowanych badań wielowątkowych, połączonych z szeroką refleksją teoretyczną, a także terminologiczną. Dzięki takiemu podejściu możliwe staje się zrozumienie roli i charakteru przestrzeni w kontekście opisywanych kultur.