Czynnik „arabskiej wiosny” w stosunkach Unia Europejska–Algieria

W 10 rocznicę masowych protestów zwanych „wiosną arabską”, jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były „strategicznym zaskoczeniem” i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem „przebudzenia”, przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu „urządzania świata”. Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi „wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest „na nowo” obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych. Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu „wiosny arabskiej” na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez „Wspólne Priorytety Partnerstwa”, koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020.