Ormanların su üretim hizmetine yönelik yeni planlama yaklaşımı

Dunya genelinde gecen yuzyil icinde gerceklestirilen deneysel havza calismalari biyokutle ile su verimi arasindaki negatif korelasyonu ortaya koymustur. Fakat sadece bu negatif korelasyon dikkate alinip onemli detaylar goz ardi edildiginde “orman ne kadar siddetli aralanir veya kesilirse o kadar yuksek seviyede su verimi artirilabilir” seklinde yanlis bir algi olusmaktadir. Bu makalede bu yaklasimin neden terk edilmesinin gerektigi aciklanmakta ve su uretim amacina yonelik yeni orman planlama paradigmasi ortaya konulmaktadir. Iklim degisikligi ve benzer riskler dikkate alinarak, su uretim amacli orman planlama, havza planlama ile esgudum icinde, akarsu kiyi ekosistemlerinin kapasitesini ust duzeye tasiyacak sekilde iyi yonetim uygulamalari prensipleri cercevesinde planlamaya konu olmalidir. Bu sonuca ulasmak icin 3 temel yaklasim ve veri kaynagi benimsenmistir: (1) Meta analiz, (2) Proje sonuclari ve (3) Marmara Bolgesi kapsaminda on degerlendirme. Orman planlamada havza bazinda entegrasyonu, iklim degisikligine uyum ve akarsu kiyi ekosistemlerinin planlamaya aktarilmasi icin planlama oncesi Havza Hidrolojik Degerlendirme Raporu (HDR) ve Dere Kiyisi Ekosistemleri Yonetim Planlari (DKYP) hazirlanmalidir. Bu yaklasimla fonksiyonel planlamada su uretimi ve toprak koruma fonksiyonlari birer ust planlama fonksiyonu mantigiyla tum ormanlara ve ormancilik faaliyetlerine dahil edilmis olacaktir.