Wielepole, Wielepole: humanisme en hoop in Kantors Oeuvre

Tadeusz Kantor (1915-1990) is een kunstenaar die niet in één discipline te vangen is, maar steeds vanuit een plastisch denken te werk gaat, ook in zijn theaterarbeid. Sommigen beschouwen hem als één van de belangrijkste kunstenaars van vorige eeuw, naast Marcel Duchamp, Joseph Beuys en Andy Warhol. Mijn eerste confrontatie met zijn theater was de voorstelling Wielopole, Wielopole en wat me naast de eenvoud van de gehanteerde theatermiddelen, de armzalige aankleding van het decor en het vreemde bewegingspatroon van de acteurs zo heeft aangegrepen was zijn fysieke aanwezigheid op en aan de rand van het toneel. En de lichtvoetige (groteske, humoreske) behandeling van gruwelijke gebeurtenissen uit de westerse geschiedenis van de vorige eeuw, met name de ellende van de wereldoorlogen en de vernietiging van de Joden in de Holocaust. Door het opwekken van de lach maakt hij de grootste gruwel onontkoombaar en wekt hij woede op omwille van het onrecht en de onmenselijkheid van de mens tegenover een ander mens.