DOSKONAŁOŚĆ W EDUKACJI – REFLEKSJE O POTRZEBIE PRAWDY W EDUKACJI

Abstract

Doskonałość nie ma jednego wzoru. Zawsze możemy być doskonalsi nie tylko w tym, kim jesteśmy, ale także w tym, co robimy. W tym też kontekście zakłada się odejście od wizji wyłącznie instrumentalnej edukacji, postrzeganej jako koniecznej drogi do osiągnięcia określonych rezultatów (umiejętności, nabycie różnych zdolności, cele o charakterze ekonomicznym) i traktowanie jej funkcji w sposób integralny: spełnienie jednostki, która: uczy się, aby być. Właściwością osoby jest poznawanie, dążenie do prawdy. Prawda jako wartość poznawcza, jest zawsze związana z intelektualną pracą osoby ludzkiej. Dlatego edukacja powinna dążyć do uświadomienia jednostce jej korzeni, aby mogła mieć punkt odniesienia pozwalający usytuować się w świecie, a jednocześnie do uczenia szacunku dla innych kultur. Edukacja jest więc, z jednej strony, czynnikiem kształtowania tożsamości człowieka, z drugiej zaś nieodzownym warunkiem jego naturalnego rozwoju.