WOJNA HYBRYDOWA - ZJAWISKO NOWE CZY EWOLUCJA STAREGO

Abstract

Znane porzekadło mówi, że największym błędem generałów (chyba nie tylko) jest przygotowywanie się do minionej wojny. Rzeczywiście historia dostarcza na to wiele dowodów. Kierując się gorzkimi doświadczeniami przeszłości naturalna i oczywista staje się potrzeba dogłębnego studiowania nie tylko minionych, ale właśnie ewentualnych przyszłych konfliktów zbrojnych we wszystkich ich aspektach: przyczyn wybuchu, charakteru fazy początkowej, przebiegu, rodzaju użytych sił i środków, sposobu ich użycia i wielu innych aspektów charakterystycznych dla tak złożonego zjawiska jakim jest odwiecznie konflikt międzynarodowy o charakterze polityczno-militarnym. W ciągu ostatnich kilku lat na dobre zadomowiło się w terminologii politycznej i wojskowej pojęcie „wojna hybrydowa”. Ma to niewątpliwy związek z charakterem konfliktów zbrojnych, jakie miały lub mają miejsce w wielu rejonach świata od początku XXI wieku. Ich przyczyny, cele, sposób prowadzenia, czas trwania, używane siły i środki są niezwykle różnorodne. Należy jednak pamiętać, że wszystkie wcześniejsze konflikty zbrojne były niezwykle złożoną kombinacją wszystkich tych elementów, które decydują o takim a nie innym charakterze wojny i niezwykle trudno wskazać wojnę, którą można byłoby uznać za „klasyczną”. Jakie więc nowe czynniki decydują o tym, że współcześnie nie mówi się po prostu o wojnie a o wojnie hybrydowej? Czy sięganie po pojęcie „wojna hybrydowa” to próby poszukiwania nowej teorii walki i wojny, czy też pojęcie używane post fatum w celu wskazania całej złożoności konfliktu, który już zaistniał? Te i inne pytania wskazują kierunek rozważań podjętych w ramach podjętego tematu.