Sprawczy charakter słowa Bożego w liturgii. Zagadnienia wybrane

Abstract

Posynodalna adhortacja Verbum Domini Benedykta XVI (wyd. 2010 r.), porusza kwestię sprawczego charakteru słowa Bożego w liturgii (nn. 53, 56). Dokument poucza, że podczas sprawowania liturgicznych obrzędów mamy do czynienia ze słowem Bożym, które urzeczywistnia to, co wypowiada (zob. VD, 53).Przekaz biblijny ukazuje nam Boga jako mówiącego i działającego. W Piśmie św. słowo Boga posiada moc stwórczą, stąd jego istotną cechą jest nierozłączne powiązanie z działaniem. „Gdy nadeszła pełnia czasu” (Gal 4,4), urzeczywistniające się słowo Boga przerodziło się w żywą Ewangelię w osobie Jezusa Chrystusa. Zrealizowane w Chrystusie dzieło zbawienia zostało utrwalone i powierzone Kościołowi, który poprzez liturgię przedłuża je w czasie, by wierni mogli nieustannie doświadczać obecności Pana, „aż przyjdzie” (1 Kor 11,26). Zbawcza obecność Chrystusa w celebracjach Kościoła warunkuje performatywny charakter słowa Bożego w liturgii.