Mimowolne rezerwaty. Literatura niefikcjonalna wobec krajobrazów stref nuklearnych

Q4 Arts and Humanities Porownania Pub Date : 2022-09-30 DOI:10.14746/por.2022.1.5

Kamila Gieba

引用次数: 0

Abstract

Mimowolnymi rezerwatami Bruce Sterling nazwał takie miejsca, które zostały „odzyskane” przez przyrodę na skutek katastrofy, skażenia czy wojny. Tego typu rezerwatem jest Czarnobylska Strefa Wykluczenia, od ponad 30 lat niemal zupełnie niezamieszkiwana przez ludzi. Po jej białoruskiej stronie utworzono nawet Państwowy Poleski Rezerwat Radiacyjno-Ekologiczny. Opuszczone miejscowości pochłania przyroda, a w strefie znajdują swój azyl zagrożone gatunki zwierząt. Jednocześnie zona nadal pozostaje napromieniowana, jej krajobraz wypełniają znaczki radioaktywności, cmentarzyska pojazdów i kopce-mogilniki, w których zakopywano skażone domy, przedmioty, drzewa. W artykule została przedstawiona reprezentacja czarnobylskiego ekosystemu obecna w literaturze niefikcjonalnej ( m.in. teksty Swietłany Aleksijewicz, Mary Mycio, Kate Brown, Igora Kostina ) oraz problematyzacja statusu tego środowiska, nazwanego przez Adama Higginbothama „skażonym edenem”.

查看原文

微信好友朋友圈 QQ好友复制链接

本刊更多论文

非自愿保留。与核区景观有关的非小说文学

Bruce Sterling将非自愿保护区称为由于灾难、污染或战争而被大自然“开垦”的地方。这种类型的保护区是切尔诺贝利禁区，30多年来几乎完全无人居住。在白俄罗斯方面，甚至建立了波兰国家辐射和生态保护区。废弃的村庄被大自然吞噬，濒危动物物种在该地区寻找庇护。与此同时，妻子仍然受到辐射，其景观上布满了放射性邮票、车辆墓地和山丘坟墓，被污染的房屋、物体和树木都埋在其中。这篇文章介绍了非小说文学（如斯维特拉娜·阿列克谢维奇、玛丽·迈西奥、凯特·布朗、伊戈尔·科斯汀的作品）中切尔诺贝利生态系统的表现，以及亚当·希金波坦称之为“受污染的伊甸园”的这种环境状况的问题化。

本文章由计算机程序翻译，如有差异，请以英文原文为准。

求助全文

约1分钟内获得全文去求助

来源期刊

Porownania Arts and Humanities-Literature and Literary Theory

CiteScore

0.10

自引率

0.00%

发文量

期刊介绍： The 2019 tercentenary of the publication of Daniel Defoe’s Robinson Crusoe provides the perfect opportunity to reconsider the global status of the Robinsonade as a genre. Its translations, transformations, and a gradual separation from the founding text by Daniel Defoe have revealed its truly international character, with the term ‘Robinsonade’ itself first used in the German literary tradition and the most enduring narrative structure established not so much by Defoe himself but by J.J. Rousseau and his commentary on Robinson Crusoe in Emile; or, On Education. This issue will address the circulation of the Robinsonade across cultures and national contexts, the adaptability of the form and its potential to speak to various audiences at different historical moments. We invite contributions on all aspects of the afterlives of the Robinsonade across languages and media, with a particular interest in contemporary variations on the theme.