Góry Ałtaju nie mają duchów. Etnografia poza człowiekiem

Abstract

W niniejszym  artykule staram się ponownie spojrzeć na wyniki badań, które prowadziłam na Ałtaju między 1994 a 2008 rokiem. Zastanawiam się czy podejścia posthumanistyczne mogą zaproponować nowy kierunek analizy, lepiej oddający moje etnograficzne doświadczenie, którego centrum stanowił Ałtaj, odbierany przez jego mieszkańców jako byt konstytutywny, podstawowy czy węzłowy. Inspiracją jest dla mnie zwrot ontologiczny, rozumiany wyłącznie jako propozycja metodologiczna. Odchodząc od podstawowego w istniejącej literaturze przedmiotu opisowego pojęcia ‘ducha gór’, próbuję ująć w słowa splot relacji, który ukazał się w trakcie moich badań jako „Ałtaj”. W niniejszej pracy proponuję powtórne spojrzenie na pojęcie, które przeszkadzało mi już wtedy, gdy prowadziła badania, ale od którego, bez wpływu posthumanistycznych podejść, nie umiałam odejść.