„Cała sprawiedliwość” (pasa dikaiosynē) w Mateuszowej narracji o chrzcie Jezusa (3,13–17)

Abstract

Autor artykułu, analizując Mateuszową perykopę o chrzcie Jezusa, a w niej szczególnie jego materiał własny dotyczący dialogu Nazarejczyka z Janem, dochodzi do wniosku, że użyte w niej słowa „cała sprawiedliwość” w narracyjnym i teologicznym zamyśle Ewangelisty pełnią funkcję słów kluczy do zrozumienia nie tylko samej działalności Jana i chrztu Jezusa, lecz także całego orędzia o królestwie niebios w jego Ewangelii. Rzeczownik dikaiosynē rozumie on jako wolę Bożą. Za takim rozumieniem przemawia fakt, że łączy on go z czasownikiem pleroō, za pomocą którego programowo i konsekwentnie dowodzi w całej swej narracji, że w Jezusie wypełniają się wszystkie obietnice Boga. Dodając zaś przymiotnik pasa przesądza, że ma na myśli całą wolę Bożą, czyli tę już objawioną, i tę, która jest objawiana w Dobrej Nowinie o królestwie niebios. Otwarcie niebios przez Boga i Jego głos obwieszcza zmianę dotychczasowych relacji między Nim a ludzkością i światem, w związku z dopełnianiem się całej sprawiedliwości. Fakt, że zostały one otwarte Jezusowi, oznacza, że te nowe relacje zostaną zrealizowane w nowym stworzeniu i nowym ludzie, to jest Kościele wszystkich narodów, przez zbawcze dzieło Jezusa – Dziedzica Ducha Bożego i Sługi Pańskiego, który zbawi ludzkość od jej grzechów i odnowi całe stworzenie. Poza tym, jego narracja o chrzcie służy uwiarygodnieniu słów Jezusa skierowanych do Jana.