Wyznanie grzechów (confessio peccatorum) w nauczaniu św. Hilarego z Poitiers

Abstract

Święty Hilary był wybitnym biskupem w Poitiers w mieście galijskim w IV wieku. Poprzez dzieła egzegetyczne i teologiczne przeszedł do historii literatury wczesnochrześcijańskiej i teologii jako wybitny teolog wśród łacińskiego Ojca Kościoła między Tertulianem a św. Augustynem. W W pismach tych mówi bardzo dużo o miejscu i roli kary w życiu człowieka Człowiek. Autorka analizuje w artykule te fragmenty pism Hilarego, które traktują o Kara chrześcijańska. Analiza ta prowadzi autora do jednoznacznych wniosków. Mężczyzna zobowiązuje się postawę pokutną już podczas chrztu. Decyduje się na zerwanie z grzechem i wejść na drogę cnoty, aw chrzcie otrzymuje odpuszczenie grzechów. Można powiedzieć, że jest to pierwsza kara w życiu chrześcijanina – paenitentia prima. Chrześcijański za niedoskonały i skłonna do grzechu natura, może przyjąć drugą karę, aby otrzymać odpuszczenie grzechów po chrzcie. Hilary nie pisze w swoich pismach nic o praktyce penitencjarnej ks Kościół w IV wieku. Reprezentuje jednak głęboką teologiczną interpretację kary chrześcijanina za grzechy popełnione po chrzcie. Ta kara opiera się na przyznaniu się do winy grzechów – wyznanie peccatorum. Wyznanie grzechów powinno być stałą postawą Chrześcijanin aż do śmierci. Dopóki człowiek ma wolną wolę, może czynić pokutę i wyznać własne grzechy. Zdaniem Hilarego „conspirio peccatorum” powinno być poprzedzone głęboką medytacją nad własną grzesznością i uznaniem własnych złych uczynków za grzeszne. Tylko to sprawia możliwej autentycznej szczerości spowiedzi. Autentyczny smutek i szczera wola śp nieustanna walka z grzeszną naturą powinna towarzyszyć wyznawaniu grzechów. Kara powinien dokonać konwersji. Biskup Poitiers akcentuje je w karze chrześcijańskiej elementy, które do dziś określamy jako konieczne warunki dobrej spowiedzi sakramentalnej. Hilary nie dopuszcza żadnej rutyny w praktyce pokutnej życia chrześcijańskiego.