ارزیابی قابلیت هضم کلسیم و فسفر در نمونههای دیکلسیم فسفات تولید ایران در جوجههای گوشتی نر به دو روش ایلئومی و در کل دستگاه گوارش

Abstract

زمینۀ مطالعه: فسفر، یک ماده مغذی برای طیور است. دریافت بیش از حد فسفر توسط دام­ها و دفع فسفر اضافی، باعث آلودگی محیط زیست می­شود.  هدف:تعیین قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش (ابقاء) برای فسفر و کلسیم در دی‌کلسیم‌فسفات‌­های تولید داخل در جوجه­های گوشتی. روش‌کار: تعداد720 قطعه جوجه گوشتی نر یک­روزه سویه راس 308 به طور تصادفی به 8 تیمار (هر تیمار شامل 6 تکرار 15 قطعه­ای) اختصاص یافت. در تیمار شاهد از اسیدفسفریک و در هر یک از 7 تیمار دیگر از نمونه­های دی­کلسیم فسفات (نمونه­های A تا G) به عنوان منبع فسفر در جیره استفاده شد. از اکسید کروم به عنوان نشانگر در جیره­های آزمایشی استفاده شد. در روز 21، پس از جمع­آوری مدفوع پرنده­ها، تمام پرنده­ها به روش جابجایی گردن کشتار و محتویات یک­سوم انتهایی ایلئوم جمع­آوری و پس از خشک کردن، برای تعیین میزان اکسید کروم، فسفر و کلسیم به آزمایشگاه ارسال گردید. درصد قابلیت هضم فسفر و کلسیم برای هر نمونه به­طور جداگانه محاسبه شد. نتایج:اثر نوع دی‌کلسیم‌فسفات در خوراک بر قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش برای کلسیم و فسفر معنی­دار بود (001/0 p <). کمترین قابلیت هضم ایلئومی فسفر به نمونه­های  Eو F و بالاترین مقدار به نمونه A. اختصاص داشت. قابلیت هضم ایلئومی فسفر در تیمار شاهد 8/69 درصد بود. میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش برای جیره شاهد معادل  4/53 درصد بود. کمترین میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش به ترتیب در تیمارهای E و F و بالاترین قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش در تیمار A با 9/47 درصد (4/3 گرم در کیلوگرم) مشاهده شد. نتیجه‌گیری نهایی:برای ارزیابی منابع فسفر در جوجه­های گوشتی، روش قابلیت هضم ایلئومی از دقت بالاتری برخوردار است. براساس نتایج حاصل، نمونه A دارای بالاترین و نمونه­های E و F دارای پائین­ترین ارزش بیولوژیک بودند.