Siponimod w leczeniu postaci wtórnie postępującej stwardnienia rozsianego – opis przypadku

W pracy przedstawiono opis przypadku pacjentki, u której rozpoznanie stwardnienia rozsianego ustalono po 16 latach od wystąpienia pierwszych objawów neurologicznych. W pierwszym roku terapii fumaranem dimetylu zanotowano jeden rzut choroby z powrotem do poprzedniego statusu neurologicznego, obraz rezonansu magnetycznego mózgowia był stabilny. W kolejnym roku leczenia wystąpił rzut choroby z istotnym pogorszeniem stopnia niepełnosprawności. Po terapii glikokortykosteroidami stan chorej się poprawił, jednak stopień niepełnosprawności wzrósł. Od tego momentu obserwowano również stopniową progresję niepełnosprawności niezależną od rzutów. Po rozpoznaniu postaci wtórnie postępującej rozpoczęto terapię siponimodem. Chora pozostawała w obserwacji przez 24 miesiące leczenia, uzyskano stabilizację stanu neurologicznego i powrót pacjentki do aktywności społecznej, nie stwierdzono istotnych zdarzeń niepożądanych.