{"title":"Nie ma jednych Chin: Teatry chińskie w Azji Wschodniej","authors":"M. Szatkowski","doi":"10.36744/pt.1472","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"Artykuł omawia książkę Rosselli Ferrari Transnational Chinese Theatres: Intercultural Performance Networks in East Asia. Monografia badaczki chińskich teatrów koncentruje się charakterystyce sieci artystycznych powiązań transnarodowych w Azji Wschodniej. Ferrari, badając współpracę teatralną twórców z Chin, Tajwanu czy Hongkongu, proponuje ponadnarodowy i rizomatyczny model analizowania kultury sinofonicznej. W książce wykorzystano liczne nieprzytaczane dotąd w badaniach źródła, niepublikowane materiały i wywiady. Ferrari wyraźnie odcina się od orientalizowania teatrów Wschodu, a jako główną metodę w ich badaniu obiera, za tajwańskim socjologiem kultury Chen Kuan-hsingiem, właśnie Azję (Asia as method) i uważnie wsłuchuje się w głos teatrów chińskich.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"35 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Pamiętnik Teatralny","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.36744/pt.1472","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
摘要
本文讨论了罗塞拉-法拉利(Rossella Ferrari)的著作《跨国中国戏剧:东亚的跨文化表演网络》(Transnational Chinese Theatres: Intercultural Performance Networks in East Asia)。这本由中国戏剧学者撰写的专著聚焦于东亚跨国艺术网络的特点。法拉利探讨了来自中国大陆、台湾或香港的艺术家的戏剧合作,提出了一个分析中国文化的跨国根瘤模型。书中引用了大量资料、未发表的材料以及研究中未引用过的访谈。法拉利明确表示自己不赞成将东方戏剧东方化,他效仿台湾文化社会学家陈冠兴,选择亚洲(以亚洲为方法)作为研究东方戏剧的主要方法,并认真倾听中国戏剧的声音。
Nie ma jednych Chin: Teatry chińskie w Azji Wschodniej
Artykuł omawia książkę Rosselli Ferrari Transnational Chinese Theatres: Intercultural Performance Networks in East Asia. Monografia badaczki chińskich teatrów koncentruje się charakterystyce sieci artystycznych powiązań transnarodowych w Azji Wschodniej. Ferrari, badając współpracę teatralną twórców z Chin, Tajwanu czy Hongkongu, proponuje ponadnarodowy i rizomatyczny model analizowania kultury sinofonicznej. W książce wykorzystano liczne nieprzytaczane dotąd w badaniach źródła, niepublikowane materiały i wywiady. Ferrari wyraźnie odcina się od orientalizowania teatrów Wschodu, a jako główną metodę w ich badaniu obiera, za tajwańskim socjologiem kultury Chen Kuan-hsingiem, właśnie Azję (Asia as method) i uważnie wsłuchuje się w głos teatrów chińskich.