"Zawisza Czarny" Juliusza Słowackiego - dramat w rozsypce

Marek Dybizbański w swoim artykule zatytułowanym "Zawisza Czarny" Juliusza Słowackiego w rozsypce dowodzi między innymi, że tekst polskiego wieszcza zachował się w postaci różnorodnej zbieraniny, w której spotykają się rozwiązania wzajemnie sprzeczne oraz nakładają się na siebie alternatywne opracowania, tylko dlatego, że Słowacki ostatecznie nie napisał dramatu, to jest: nie doprowadził go do postaci skończonej, która uzyskałaby autorską pieczątkę, najlepiej w postaci autoryzowanego wydania. Po śmierci poety inicjatywę przejęli badacze rękopisu, edytorzy, jak też historycy literatury, pracujący według współczesnych sobie standardów, które tymczasem podlegały powolnej ewolucji, wskutek czego "Zawisza Czarny" przeszedł już w dziejach swej krytycznej recepcji przez kilka rozmaicie ukierunkowanych faz. Badacz konkluduje, że próba znalezienia sposobu na wydanie tekstu "Zawiszy Czarnego", które umożliwi wielokierunkową lekturę tekstu przecież „rozsypanego”, wiedzie nieuchronnie ku edycji genetycznej.