DİVANDA UZANMIŞ BEDEN İMGESİ

Antik Yunan’dan günümüze dek pek çok formda üretilmiş olan “Divanda uzanmış Beden” betimlemesi görsel hafızamızda oldukça geniş bir yere sahiptir. Araştırma kapsamında, Avrupa düşün ve sanat tarihi mekânsal ve dinsel dönüşümler çerçevesinde incelenmiş, elde edilen teorik veriler ve mekânı divana, bedeni nüye bağlayan sanatsal üretimler aracılığı ile “Divanda Beden” imgesinin postmodern dönem öncesi sanata yansımaları incelenmiştir. Sanat tarihi okumaları ve daha dar perspektifte “Hristiyanlık öncesi ve sonrası toplum” araştırmalarında karşımıza sıkça çıkan bu betimlemenin, bedenin ve uzamın geçirdiği dönüşümden bağımsız ele alınamayacağı bulgusuna ulaşılmıştır. “Beden ve çıplaklık”, “uzanma ve divan” kavramlarını birlikte düşündüğümüz noktada, kutsal beden, günahkâr beden, çıplaklık, kadının konumu ve özel alanın kavranışındaki değişimler üzerinde durulması gereken mecburi duraklar olmuştur. Araştırma, karikatürize edilerek psikanaliz yatağı imgesine indirgenmiş olan divanın, farklı bir bakış açısıyla, sanatsal üretimde “Bedeni odaklayan uzam” olarak kullanımına dair sanat literatürüne bir yorum sunmayı hedeflemektedir.