Izolaty beztlenowe występujące w zakażonych ranach trudno gojących się oraz ich wrażliwość na leki przeciwbakteryjne

Wstęp: Zauważono, iż obecność beztlenowców jest związana z zakażeniami głębszymi i o cięższym przebiegu. Niewielka liczba doniesień literaturowych sprawia jed- nak, że infekcje beztlenowe często nie są uwzględniane w terapii. Cel pracy: Analiza udziału beztlenowej flory bakteryjnej w etiologii zakażeń ran trudno gojących. Dodatkowo oceniono wrażliwość uzyskanych izolatów na leki przeciwbakteryjne. Materiał i metody: Analizie poddano 1053 posiewów beztle- nowych pobranych od 611 pacjentów w latach 2018–2021. Wszystkie próbki były pobierane z ran z klinicznymi cechami zakażenia metodą biopsji tkankowej. Każdą ranę przygotowywano do posiewu zgodnie z koncepcją „higieny rany”. Wyniki: Jałowych było 81,7% posiewów, a dodatni wynik posiewu uzyskano w 18,3% próbek. Stwierdzono 229 izolatów beztlenowych (13 rodzajów bakterii), wśród których najliczniej występowały: Bacteroides spp. (47,2%), Peptoniphilus spp. (14,8%), Prevotella spp. (11,8%) i Finegoldia spp. (10,0%). Odsetek izolatów opornych na metronidazol wynosił 2,2%, na amoksycylinę z kwasem klawulanowym 7,0% a na klindamycynę 24,6%. Analizując lekowrażliwość najczęściej izolowanego drobnoustroju beztlenowego – Bacteroides fragilis, stwierdzono 25,4% izolatów opornych na klindamycynę i nie stwierdzono oporności metronidazol. Wnioski: Flora beztlenowa może być odpowiedzialna za niepowodzenia leczenia przeciwbakteryjnego zakażeń ran trudno gojących się. Uwzględnienie bakterii beztlenowych w procesie diagnostyki i leczenia może istotnie skrócić całkowity czas terapii. W przypadku podejrzenia etiologii beztlenowej w terapii empirycznej najlepszym wyborem wydaje się metronidazol.