Vështrim krahasimor i rrëfimit te “Një ambasadë e zullëve në Paris” dhe në esenë “Shqipëria si m’u duk”

Rrëfimi është kuintesenca analitike në tregime dhe ese, e cila shkapërdredh fijet multifunksionale semiotike-semantike të tij. Si i tillë, ai na lejon që të analizojmë nga pikëpamja narrative edhe semantikat analitike-tregimtare dhe rrëfimore si tregimin “Një ambasadë e zullëve në Paris” madje në këndvështrim krahasimor me esenë “Shqipëria si m’u duk”. Të dyja këto kryevepra kociniane kanë përzjerjen e rrëfimit në vetë të parë njejës dhe shumës, dhe rrëfimin në vetë të dytë dhe të tretë. Secila prej tyre ka një funksion të rëndësishëm narrativ dhe kuptimor në vepër dhe janë dominues në varësi të zhanërit: rrëfimi në vetë të parë për esenë dhe rrëfimi në vetë të tretë për tregimin. Ky rrëfim krahasimor vështrohet në disa pika kryesore, që lidhet me nocionin rrëfim si kategori semiotike.