Recepcja modelu prezydentury polskiej z Konstytucji Marcowej w rozwiązaniach Konstytucji z 2 kwietnia 1997 r.

Kształt instytucji głowy państwa był przedmiotem poważnych dyskusji i sporów na etapie prac konstytucyjnych zarówno w latach 1919-1921, jak również 1989-1997. Celem artykułu jest przybliżenie zakresu recepcji modelu prezydentury polskiej z konstytucji marcowej w rozwiązaniach konstytucji z 1997 r. Szczegółowej analizie poddane zostają kolejno problemy: pozycji prezydenta w systemie ustrojowym, trybu wyboru głowy państwa, a także niektórych uprawnień prezydenta w relacjach z parlamentem i rządem. Finalnie autor stawia tezę, zgodnie z którą współczesne uregulowanie instytucji prezydenta jest najbliższe temu, które aplikowanow konstytucji z 1921 r.Twórcy konstytucji z 1997 r. wyciągnęli wnioski z kilku istotnych wad regulacji zawartych w pierwszej pełnej konstytucji międzywojnia – przede wszystkim kładąc większy nacisk nie tylko na podział, ale także na równowagę władz państwowych. Potwierdza to słuszność tezy o istotnym znaczeniu refleksji historycznej i argumentu historycznego dla współczesnego dyskursu prawniczego. Powinny być one obecne także w dyskusjach na temat przyszłych reform ustrojowych, odnoszących się również do instytucji prezydenta. Autor wskazuje bowiem wyraźnie także na pewne słabości aktualnie obowiązujących regulacji dotyczących głowy państwa. Należy wśród nich wymienić przykładowo powszechny tryb wyboru prezydenta, czy też zbyt silne weto zawieszające w stosunku do ustaw.