Udział kobiet w zabezpieczeniu i popularyzacji dorobku Witkacego w latach 1940–1956

Wśród witkacologów pokutuje przekonanie o przerwie w recepcji twórczości Witkacego, wywołanej najpierw II wojną światową, a po niej marksistowską cenzurą. Opinię tę wzmacniały wielokrotnie wypowiedzi m.in. Janusza Deglera, jakoby „w okresie stalinowskim Stanisław Ignacy Witkiewicz znajdował się na indeksie, nie wolno go było wydawać, nie wolno było o nim pisać. […] W maju 1956 roku Witkacy powraca, po latach nieobecności i anatemy – dzięki Kantorowi, który wystawia Mątwę w Teatrze Cricot” (Degler 2013: 23).  Aby uzupełnić naszą wiedzę o chronologii odkrywania dorobku autora Szewców i zweryfikować niektóre narracje i legendy historycznoliterackie, należy przypomnieć powojenne apele Zofii Nałkowskiej o wydanie dzieł zebranych Witkacego, prace magisterskie i publikacje poświęcone formistom, autorstwa historyczek sztuki Anny Miazek, Joanny Szczepińskiej-Tramer i Hanny Morawskiej. Do białych plam w badaniach witkacologicznych należą dotąd okupacyjne badania językoznawcze Antoniny Obrębskiej-Jabłońskiej nad słowotwórstwem w Nienasyceniu i Narkotykach, a także rola Ireny Sławińskiej w popularyzacji dramatów Witkiewicza na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w trakcie stalinowskiej nocy.