Pytanie o eksousia Jezusa (21,23-27) w ewangelicznej narracji Mateusza 21–22

Autor podejmuje się pogłębionego studium chronologii, terminologii, tematyki oraz sposobu opowiadania i rozmieszczenia poszczególnych jednostek kompozycyjnych rozdziałów 21–22, aby zbadać, czy Mateusz, przez podjęcie i wyeksponowanie w perykopie 21,23-27 tematu eksousia Jezusa, rzeczywiście nadaje jej specyficzną narracyjno-teologiczną funkcję w „Małej Ewangelii”, a przez nią i w całej jego ewangelicznej narracji. W przeprowadzonych badaniach metodą analizy narracyjnej autor wykazuje, że ewangelista faktycznie miał taką intencję. Zgodnie z nią pokazuje on najpierw jak Jezus w sposób demonstracyjny, w podniosłych i doniosłych okolicznościach, staje się na terenie świątyni jedynym prawdziwym Nauczycielem całego ludu Izraela, na czele z jego nauczycielami i przywódcami. Przesądza tu też ostatecznie, że cała działalność Nazarejczyka, zarówno to w Galilei jak i w Jerozolimie, dowodzi, że Jego eksousia ma swe źródło w Bogu i dzięki niej, jako syn Dawida i Pan Dawida/Syn Boży, staje się jedynym Pośrednikiem zbawienia, realnie obecnym i aktywnie działającym w zbudowanym przez siebie Kościele, zastępując dotychczasowe ofiary i kult świątynny. Wszystko to dzieje się z woli Boga zapisanej w Pismach i dokonuje mocą Jego eksousia, zaś po zmartwychwstaniu pełną eksousia, ponieważ eksousia Ojca i Syna i Ducha Świętego (28,16-20), obejmującą cały świat ziemski i niebiański. Perykopa 21,23-27 pełni tu funkcję zawiasy, która zamyka temat syna Dawida i otwiera temat Syna Bożego. W perspektywie zaś do całej ewangelicznej narracji uwidacznia się tu myśl Mateusza, aby to właśnie w tych okolicznościach wybrzmiała doniosłość eksousia Jezusa, ponieważ dla niego i adresatów jego ewangelii to właśnie ona jest najwyższym dowodem potwierdzającym Boską naturę Jezusa.