Wybrane zabiegi perswazyjne w pierwszym i ostatnim orędziu Donalda Trumpa do Kongresu na tle tradycji wystąpień State of the Union. Kontynuacja, ewolucja czy nowa jakość?

Zwycięstwo Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w 2016 r. zaskoczyło wielu komentatorów – wygrał bowiem polityk pod wieloma względami odznaczający się na tle konkurentów politycznych, kontrowersyjny i niewątpliwie nieortodoksyjny. Zmiana jakościowa – bez względu na to, czy oceniana jest pozytywnie, czy negatywnie – objęła m.in. takie aspekty jak instrumentarium marketingu politycznego oraz sposób mówienia przez kandydata o wartościach, różnicach partyjnych i podziałach społecznych. Ta nowa retoryka została przeniesiona na praktykę codziennego wypełniania obowiązków przez Prezydenta, znajdując wyraz m.in. w szeroko komentowanych, dorocznych orędziach do Kongresu, znanych najszerzej jako State of the Union Addresses. Chcąc dokonać przynajmniej częściowego opisu specyfiki perswazji Trumpa i prześledzić jej ewolucję, autorzy prezentują ogólne tło tego rodzaju wystąpień oraz analizują dwa wybrane przemówienia – pierwsze, z roku 2017, oraz ostatnie, z roku 2020. Na podstawie tego badania stawiają wniosek, że Trump nie zerwał całkowicie z tradycją orędzi prezydenckich i nie odrzucił narzędzi już wcześniej używanych; nie przeniósł ich jednak również bezpośrednio na swoje wystąpienia, zamiast tego dokonując reinterpretacji w ramach własnego, unikalnego stylu.