The myth of the cyclops in antiquity and in the Spanish golden age

W literaturze starozytnej obecne są dwa, biegunowo odmienne, motywy podania o Cyklopie: epicki, znany z IX ks. Odysei, przywolany poźniej i poddany modyfikacji przez Eurypidesa w dramacie satyrowym Cyklop oraz liryczno-erotyczny spopularyzowany przez Teokryta w XI sielance, Skargi Cyklopa. Wersje Teokryta rozbudowal Owidiusz w XIII ks. Metamorfoz. Pomostem miedzy obydwoma wariantami mitycznymi jest tzw. dytyramb Filoksenosa z Kytery. Mit Polifema, glownie w postaci, jaką nadal mu Owidiusz, przewija sie przez hiszpanski wiek XVI az do początku kolejnego stulecia, znajdując wielu naśladowcow i tlumaczy. Pod koniec XVI wieku siega do niego rowniez Lope de Vega w powieści pasterskiej La Arcadia (1598), nadając mu forme tradycyjnej hiszpanskiej strofy romance. Mit stanowi odbicie historii bedącej przedmiotem narracji, wzbogacając powieśc o elementy perspektywy autobiograficznej. W Fabula de Polifemo (1612) Luisa de Gongory mit ulega calkowitej transformacji. W jego interpretacji przewazają barokowe kontrasty i hiperbola. Struktura dziela oparta jest na zbiezności przeciwienstw: potworności Polifema i piekna Galatei. Mit staje sie tez okazją do transpozycji koncepcji piekna, wywodzącej sie od petrarkizmu: obserwowac mozna dominante planu metaforycznego, zastepującego elementy rzeczywistości.