Rola asymetrycznego wzmocnienia kontrastowego ucha wewnętrznego w badaniu MRI w diagnostyce choroby Ménière’a - opis przypadku

Wstęp: Choroba Ménière’a charakteryzuje się występowaniem napadowych zawrotów głowy z towarzyszącym szumem usznym i uczuciem pełności w uchu oraz fluktuacyjnym niedosłuchem odbiorczym. Stanowi istotną przyczynę zawrotów głowy, spotykaną w gabinetach lekarzy otolaryngologów, neurologów i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Rozwój technik diagnostyki obrazowej, w tym badanie rezonansu magnetycznego (MRI) ucha wewnętrznego, pozwala obecnie na przyżyciowe stwierdzenie wodniaka endolimfatycznego, uważanego za podłoże choroby. Z uwagi na nieznaną etiologię leczenie choroby Ménière’a jest przede wszystkim objawowe. Aktualne międzynarodowe wytyczne ds. diagnostyki i leczenia choroby Meniere’a, zalecają terapię eskalacyjną, rozpoczynającą się od leczenia zachowawczego, a zwieńczoną metodami chirurgicznymi proponowanymi pacjentom z agresywnym przebiegu choroby. Miarą skuteczności leczenia jest redukcja liczby ataków wirowych zawrotów głowy, uważanych za najbardziej uciążliwy aspekt schorzenia. Opis przypadkuPrzedstawiono przypadek pacjenta z jednostronną zdefiniowaną chorobą Ménière’a o zaawansowanym przebiegu klinicznym, u którego w badaniu MRI nie stwierdzono obecności wodniaka endolimfatycznego, a jedynie wzrost wysycenia kontrastowego ślimaka po stronie występowania objawów. Pacjent został zakwalifikowany do operacji neurektomii przedsionkowej z dostępu przez środkowy dół czaszki. Leczenie operacyjne skutkowało całkowitym ustąpieniem zawrotów głowy. W kontrolnym badaniu, wykonanym osiem miesięcy po operacji przecięcia nerwu przedsionkowego z dostępu przez środkowy dół czaszki, stwierdzono istotne zmniejszenie zakontrastowania ucha operowanego. PodsumowanieBadanie rezonansu magnetycznego stwarza możliwość monitorowania przebiegu choroby w uchu wewnętrznym po zastosowanym leczeniu. Omówiony przypadek oraz przegląd literatury pozwalają sądzić, iż asymetryczne wzmocnienie objawowego ucha jest wczesnym radiologicznym objawem u pacjentów z chorobą Ménière’a, a wcześnie postawiona diagnoza oraz odpowiednio wdrożona terapia dają szansę na poprawę komfortu życia pacjenta, a być może także zatrzymanie patologicznych procesów zachodzących w uchu wewnętrznym.