Baba Filminin Geriatrik Psikoloji Perspektifinden Analizi

Abstract

Baba filmi 80 yaşında demans hastası olan Anthony adlı karakterin (Anthony Hopkins) gözünden ve zihninden, kendisini ve dış çevreyi anlamlandırma deneyimini ele alır. Anthony ilerleyen yaşı ve hastalığı ile artık evinde tek başına kalamayacağı için kızı Anne’in yanına taşınmak durumunda kalır. Bu süreç inatçı, kibirli ve güçlü mizacı ile Anthony ve yakınları için duygusal açıdan oldukça zorlayıcı geçer. Film boyunca bir taraftan Anthony’nin zihnindeymişçesine akışı takip eden seyirci yaşlanan ve hasta bir zihnin neye benzediğini tecrübe eder, bir yandan da kızı rolündeki Anne’in içinde bulunduğu konumu anlamaya çalışır. Bu çalışmada yaşlılık dönemindeki sorunlar psikanalitik ve gelişimsel kuramlara ait kavramlarla beraber değerlendirilmeye çalışılmıştır. Filmle beraber demans hastalığının eşlik ettiği ileri yetişkinlik dönemini, kimlik krizi, kayıplar, marjinal erkeklik, zaman ve ölümle olan ilişkiler çerçevesinde ele almak amaçlanmıştır. Ayrıca yaşlı yakınları için bakım vermede değişen roller, suçluluk duyguları ve muğlak kayıp kavramları da yorumlanmıştır. Artan yaşlı nüfus ve beraberinde gelen sorunlar düşünüldüğünde tartışılan kavramların yaşlılık sürecine ilişkin farkındalık yaratacak bir bakış açısı getirmesi de amaçlanmıştır.