İhsan Deniz and Tradition

Tanzimat’la birlikte modernleşmeye başlayan Türk şiiri, bu yıllardan itibaren eski şiir olarak kabul edilen geleneğe karşı bir mücadeleye girişir. Eski-yeni şeklinde başlayıp gelenek- modern şeklinde devam eden bu tartışmalar her dönem varlığını sürdürür. Tanzimat şiiri, modernleşmeyi eskiyi hatırlatan her şeyi yok sayma hatta reddetme şeklinde görmüş ve bu görüş Cumhuriyet’in ortalarına kadar her daim kendine taraftar bulmuştur. Yahya Kemal’le gündeme gelen geleneği devam ettirme ve ondan faydalanma görüşü; Asaf Halet Çelebi, Behçet Necatigil, Attila İlhan, Hilmi Yavuz, Sezai Karakoç, Cahit Zarifoğlu, Ebubekir Eroğlu, Arif Ay, İhsan Deniz gibi şairler tarafından da benimsenir. Söz konusu sanatçıların geleneği olumlayan ve onu bir imkân olarak görme tavrı özellikle 1980 sonrası şairleri tarafından benimsenir. Bu kuşak şairlerinden İhsan Deniz’in şiirlerinde geleneğin yer alış şekli çalışmanın konusudur. Mistik/metafizik anlayışlayışı sürdüren şair; geleneği, Sezai Karakoç gibi biçimsel özelliklerden çok mânâ ve öz olarak ele alır.Yine gelenek ve din arasındaki organik bağdan faydalanan şair, tasavvufî duyarlılığın yoğun biçimde hissedildiği şiirleriyle dikkat çeker. Çalışmanın başlangıcında gelenek ve Türk şiirinde geleneğin serüveni hakkında bilgiler verilmiş, daha sonra İhsan Deniz’in şiir anlayışı ve gelenek hakkındaki görüşlerine temas edilmiştir. Son olarak sanatçının şiiri gelenek bağlamında ele alınmış, şiirlerinde geleneğe has dil, üslup, muhteva ve şekil özellikleri tespit edilmeye çalışılmıştır.