Tajemnica oczywista albo cnota uważności, czyli o tym, jak helleńsko-romańskim tropem poetyki dotrzeć do intymnego źródła poezji

W poezji Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego dominuje tonacja buffo. Poeta bez wątpienia intencjonalnie używa tonu lekkiego, języka kpiny i żartu, intelektualnej ironii i surrealistycznego obrazowania. Nader często odwołuje się przy tym do tradycji poezji łacińskiej i romańskiej późnego średniowiecza oraz wczesnego renesansu. Idąc tym tropem, autor artykułu odsłania w poetyce Gałczyńskiego cechę „liryczności”, uznając ją za esencjalną kategorię specyficznie „poetyckiej” relacji człowieka ze światem. W historycznych dygresjach badacz tropi obecność tego pierwiastka w oralnej poezji greckiej, łacińskiej i prowansalskiej, aż po piśmienne formy liryki renesansowej. Znaczna część artykułu poświęcona jest interpretacji wiersza Wizyta, który autor uznaje za przykład doskonałej realizacji zasady liryczności w poezji, a zarazem wykazuje, w jaki sposób wiersz ów czyni poezję jako taką swoim tematem. Konkluzją komparatystycznego i strukturalno-performatywnego studium tekstu, przeprowadzonego od najdrobniejszych elementów formy wierszowej aż po odsłonięcie fundamentalnej zasady jego istnienia, okaże się filozoficzna refleksja na temat „poetyckości” jako kategorii poznawczej i egzystencjalnej jednocześnie.