GIORGIONE, TIZIANO, MANET: ÜÇ SANATÇI, ÜÇ VENÜS

Uzanan nu, sanat tarihinde pek cok defa betimlenmis, klasiklesmis bir konudur. Bu turun, basyapit niteligindeki uc ornegi, Giorgione’nin Uyuynan Venus’u, Tiziano’nun Urbino Venusu ve Edouard Manet’nin Olympia’sidir. Bu uc resmin en onemli ortak noktasi ve ayni konudaki diger resimlerden ayrilan ozelligi birbirlerinden turetilmis olmalaridir. Ronesans’in Venedikli ustalarindan biri olan Giorgione’nin Uyuyan Venus resmi, dogal kadin guzelligini yuceltmis, ask tanricasi Venus’u idealize etmistir. Giorgione’nin yakin dostu Tiziano, Uyuyan Venus’un bicimsel ozellikleriyle, Urbino Venusu olarak adlandirilan resmini olusturmustur. Bicimsel olarak idealize edilmis olan Venus, icerik olarak insani duygular yansitmaktadir. Uzanmis nu figuru izleyici ile dogrudan temas kurduran Tiziano, bu resimde ask ve sadakate dair bir alegori yaratmistir. 19. yuzyilin onemli Fransiz ressami Edouard Manet, Urbino Venusu’nu yeniden yorumladigi bir uzanan nu resmetmistir. Manet, Olympia adini verdigi bu resimde, ask tanricasini, bir hayat kadini olarak betimlemistir. Gercekci ve dogal bir bicimsel yaklasimla olusturulmus olan resim, kiskitici ozellikleriyle dikkat cekmektedir. Ayni konunun ele alindigi bu uc resim, sanatta bicim ve ifadenin degisimiyle icerigin de degistigini gosteren ornek durumundadir. Bu calismada, her uc resim, bicim ve icerik iliskisi acisindan incelenerek, resimlerin verdigi mesajlar irdelenmis, tum ortak unsurlara ragmen, eserlerin icerdigi anlam farkliliklarina nasil ulasildigi ortaya konulmustur.