Poison, Antidote, and Assassination by Poison in Medieval Traveler and Geographer Narratives

Abstract

Zehir, geçmişten günümüze kadar daha ziyade suikast amacıyla kullanılagelmiş bir maddedir. Tarihte zehir ve çeşitleri konusunda bilgi veren çok sayıda müstakil eserin yanı sıra zehir konusu bir bölüm veya başlık şeklinde de ele alınmıştır. Ortaçağa dair seyahatname ve coğrafya türü eserlerde aktarılan zehir anekdotlarını müstakil zehir kitaplarından ayıran özellik ise genel bir zehir anlatımından ziyade anlatıların bu konunun uzmanı olmayan seyyahlar ve coğrafyacılar tarafından işlenmesi, sadece satır aralarında geçiyor olması ve genelde duyuma dayalı olmasıdır. Zehirbilim alanında üstün bilgelikleri ile tanınan Hint hekimlerinin bu konudaki bilgisinin tercümeler yoluyla Ortaçağ bilginlerine aktarıldığı ve bu konuda eserler kaleme alındığı bilinmektedir. Ortaçağ hekim ve botanikçilerinin yanı sıra aktarımlarından hareketle seyyahların, coğrafyacıların ve tarih kronikçilerinin de zehir konusuna ilgi duydukları ve bu konuda duyup işittiklerini kaleme aldıkları anlaşılmaktadır. Seyyah, coğrafyacı ve benzer tür kronikçilerin zehirler konusundaki detayları incelendiğinde zehirleri bitkisel, hayvansal ve kimyasal olmak üzere üç yönüyle ele aldıkları, panzehirlerden bahsettikleri ve farklı zehirleme usullerinden hareketle yapılan suikastlar ve işlenen cinayetler hakkında detaylar verdikleri görülmektedir.