نقد و تحلیل زندگینامهنویسی ابراهیم یونسی در قالب رمان زمستان بیبهار

Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals Pub Date : 2020-09-22 DOI:10.22059/JLCR.2020.309633.1538

تیمور مالمیر, نجم الدین رستم یونس

{"title":"نقد و تحلیل زندگینامهنویسی ابراهیم یونسی در قالب رمان زمستان بیبهار","authors":"تیمور مالمیر, نجم الدین رستم یونس","doi":"10.22059/JLCR.2020.309633.1538","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"ابراهیم یونسی در رمان زمستان ‌بی‌بهار، از امکانات و ظرفیت‌های متعدد و مختلف روایتگری استفاده می‌کند تا کتابی بنویسد که درعین‌حال که از تجربۀ‌زیستۀ وی بهره‌مند است، حاوی معانی و لایه‌های پنهان باشد و امکان خوانش‌های غیرصریح را به خوانندگان بدهد. مکان و زمان و دیگر عناصر در رمان زمستان ‌بی‌بهار بسیار گسترده است و زبان و اندیشه‌ای که در آن به‌کار رفته، متناسب با این گستردگی، دارای تنوع و هماهنگی است. در این مقاله کوشیده‌ایم به تحلیل و ارزیابی انتخاب‌های نویسنده در حوزۀ پیرامتن اعم از عنوان کتاب، دیباچه و طرح جلد، راوی، مخاطب، شگردهای روایتگری و تناسب میان این عناصر بپردازیم. نویسنده از امکانات و ظرفیت‌های رمان‌نویسی نظیر طنز و نقیضه‌سازی، جنبه‌های فراداستانی، کارکردهای شهودی و ایدئولوژیک راوی، کاربرد آگاهانۀ زمان متناسب با روایت رمان، انتخاب مکان خاص داستان، دیدگاه پسامدرنی به تاریخ و توازی گذشته و حال استفاده می‌کند. مجموعۀ شگردهای نویسنده گواه آن است که رمان زمستان بی‌بهار فراتر از تجربۀ شخصی و زندگی‌نامه است؛ شورشی علیه زمان در اوج ناامیدی است. راوی ناامید از روایت، به جنگ زمان بر می‌ خیزد و در نهایت خود را مغلوب زمان می‎ بیند. واژه‌های کلیدی: ابراهیم یونسی، زمستان ‌بی‌ بهار، رمان زندگی‌ نامه‌ای، کارکردهای راوی، روایت پسامدرنی تاریخ","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"12 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"2020-09-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2020.309633.1538","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}

引用次数: 0

Abstract

ابراهیم یونسی در رمان زمستان ‌بی‌بهار، از امکانات و ظرفیت‌های متعدد و مختلف روایتگری استفاده می‌کند تا کتابی بنویسد که درعین‌حال که از تجربۀ‌زیستۀ وی بهره‌مند است، حاوی معانی و لایه‌های پنهان باشد و امکان خوانش‌های غیرصریح را به خوانندگان بدهد. مکان و زمان و دیگر عناصر در رمان زمستان ‌بی‌بهار بسیار گسترده است و زبان و اندیشه‌ای که در آن به‌کار رفته، متناسب با این گستردگی، دارای تنوع و هماهنگی است. در این مقاله کوشیده‌ایم به تحلیل و ارزیابی انتخاب‌های نویسنده در حوزۀ پیرامتن اعم از عنوان کتاب، دیباچه و طرح جلد، راوی، مخاطب، شگردهای روایتگری و تناسب میان این عناصر بپردازیم. نویسنده از امکانات و ظرفیت‌های رمان‌نویسی نظیر طنز و نقیضه‌سازی، جنبه‌های فراداستانی، کارکردهای شهودی و ایدئولوژیک راوی، کاربرد آگاهانۀ زمان متناسب با روایت رمان، انتخاب مکان خاص داستان، دیدگاه پسامدرنی به تاریخ و توازی گذشته و حال استفاده می‌کند. مجموعۀ شگردهای نویسنده گواه آن است که رمان زمستان بی‌بهار فراتر از تجربۀ شخصی و زندگی‌نامه است؛ شورشی علیه زمان در اوج ناامیدی است. راوی ناامید از روایت، به جنگ زمان بر می‌ خیزد و در نهایت خود را مغلوب زمان می‎ بیند. واژه‌های کلیدی: ابراهیم یونسی، زمستان ‌بی‌ بهار، رمان زندگی‌ نامه‌ای، کارکردهای راوی، روایت پسامدرنی تاریخ

查看原文