Tangente narcizma i psihoze u kontekstu aktualne ekološke krize

Abstract

U radu će se problematici narcističkog ophođenja pristupiti kroz evaluaciju na društvenoj, političkoj i psihijatrijsko-psihološkoj osi razmatranja. Etiološki, simptomatološki i prevencijski dijapazon narcističkog poremećaja ličnosti, prisutnog u DSM dijagnostičkom vodiču te u okvirima aktualne epohe obilježene »narcističkom kulturom«, dovest će se u vezu s poremećajima psihotičnog spektra, usmjeravanjem argumentacije na koncept dislokacije sebstva i halucinatornog tumačenja vlastite subjektivne pozicije u odnosu na mereološku konstelaciju objektiviteta. Navedeni par pragmatički će se usmjeravati spram problematike aktualne ekološke krize, uz tezu da narcistički i psihotični poremećaji nište integrativnost i pluriperspektivnost perceptivnog zahvaćanja kozmičkog ekvilibrija, što u pragmatičnom pogledu potencira razvoj i permanenciju moralnog nihilizma spram pristupa bioetičkoj raznovrsnosti te vrijednosti života per se, a kao proizvod polučuje destrukciju okoliša na raznim razinama – mikrorazini pojedinčeve psihe, mezorazini društvenog empatičkog senzibiliteta i makrorazini narušavanja ekološke ravnoteže. Teza rada sažeta je u stavu da je načelni pristup problematici narcizma u nedovoljnoj mjeri artikuliran, definiran i sistematiziran, prije svega u odnosu na ugrožavanje života na raznim dimenzijama, a s naglaskom na psihijatrijsku, psihoanalitičku i sociofilozofsku misaonu i djelokružnu domenu te da je etiološki i dijagnostički doseg narcističkog poremećaja ličnosti, proizašao iz okvira psihijatrijskog dijagnostičkog priručnika DSM 5 u bitnoj mjeri oskudan i neprecizan, te iziskuje temeljitu metodološku reevaluciju, u svrhu čega adekvatnu orijentaciju nudi disciplina integrativna bioetika, i to prije svega u kontekstu transdisciplinarne impelmentacije bioetičkog senzibiliteta u okvire odgojno-obrazovnog sustava.